Τέλος το 1965, πήραν την απόφαση να φύγουν. Xάθηκε το πιο υγιές και οικονομικά εύρωστο κομμάτι του ελληνισμού της διασποράς. Άλλοι έφυγαν για την πατρίδα την Ελλάδα, άλλοι για βόρεια Ευρώπη, Αυστραλία, Αμερική, Ν. Αφρική και αλλού, σε όλη την οικουμένη.
Οι συνθήκες εγκατάστασης στην Ελλάδα ήταν πολύ δύσκολες, αφού οι άνθρωποι έπρεπε να ξαναρχίσουν από το μηδέν για να χτίσουν την νέα τους ζωή. Εγκαταλειμμένοι απ΄όλους, ειδικά από την ελληνική κυβέρνηση, αφημένοι στο έλεος του Θεού, προσπαθούσαν με τις δικές τους δυνάμεις, αλλά και με τεχνάσματα, να διασώσουν ότι τους είχε απομείνει.
Η γιαγιά μας Βικτώρια Ντόβα, στις πλάκες σαπουνιού, που η ίδια έφτιαχνε, και σε κεφτέδες που τηγάνιζε, έχωνε και από 2-3 λίρες, χωρίς κανείς από την οικογένεια να το γνωρίζει. Η εξαγωγή χρυσού, τιμαλφών και συναλλάγματος τιμωρούνταν τότε με βαριές ποινές. Τα καράβια ξεφόρτωναν τους Αιγυπτιώτες Έλληνες και οι άνθρωποι στοιβάζονταν στο λιμάνι του Πειραιά για μέρες, άστεγοι στην αρχή, μέχρι να βρουν κάποιον δικό τους να τους φιλοξενήσει.